Markt Port Douglas

Na een stevig ontbijt bereidt door Sue trokken we zondag 23 februari naar Port Douglas. Het was een plezier om de Captain Cook Highway met de auto te volgen van Kuranda naar Port Douglas. Zowat de hele weg lang werden we getrakteerd op mooi uitzicht langs de kust.

We hadden geluk (of ongeluk voor de portemonnee?) dat we Port Douglas op een zondag konden verkennen. Port Douglas is een klein ‘uptown’ stadje dat vooral bekend is voor zijn zondagse markt tussen de bomen en met op de achtergrond een kerk en de zee… Je kan overigens ook vanuit Port Douglas snorkeltours boeken om het great barrier reef te zien. Het is helaas vaak wat duurder dan wanneer je vanuit Cairns vertrekt, dit ondanks het feit dat het minder ver varen is vanuit Port Douglas naar het Outer Reef.

Op het moment dat wij in Port Douglas waren was er overigens net een protest-actie aan de gang. Een hele hoop mensen (voornamelijk hippies) liepen door de stad terwijl ze riepen (en zongen) om meer aandacht te geven aan het rif.

Wij hadden reeds de kans gehad om het Great Barrier Reef uitgebreid te verkennen, waardoor al onze aandacht naar het leuke stadje ging. Port Douglas staat er ook om bekend om het opaal-en juwelencentrum te zijn van Australië (ook al worden ze meestal in het centrum of in het westen van Australië uit de grond gehaald). Het duurde dan ook niet lang of BB en ik keken verlangend naar de mooie opaaljuwelen. BB kon er uiteindelijk niet aan weerstaan en kocht een mooi setje van het bijzondere mineraal. Naast het opaal kon je op de markt overigens heel wat kunst vinden. De markt is iets alternatiever, waardoor het erg moeilijk was om heel wat dingen te weerstaan!

In het Court House Hotel genoten we van een lekkere lunch met op de achtergrond een streepje live muziek. Eén van de dingen waar ik absoluut van houd in Australië zijn de vele zaken die live muziek hebben. En dit soms de hele dag door!

We verbleven slechts één nachtje in Port Douglas, maar we besloten om dit in stijl te doen. In de namiddag genoten we in één van de vele lagune-zwembaden van ons Sheraton Mirage Hotel. Het was er echt zalig vertoeven! Bijna had ik er spijt van dat we er niet langer konden blijven.

Maar anderzijds heb ik het gevoel dat zo’n resort niet echt mijn ding is. Ja, het is mooi, maar of ik er een week zou kunnen blijven? Geen idee. Ergens voelt het allemaal een beetje fake aan en echt lang blijven stil liggen aan een zwembad kan ik toch niet. Voordeel was wel dat je via de tuin van het hotel op het befaamde Four Mile Beach terecht kon, al zag dat er iets minder uit als op de postkaartjes wegens de cycloon die er een week voordien gepasseerd was.

Nadeel van het hotel: een prijzige menu-kaart! Ik houd mezelf dan ook voor dat ik voor de plaats waar we gegeten hebben betaald hebben (erg gezellig!)… Want het eten zelf trok helaas op niet veel.

Na een zalige rustige nacht in het hotel trokken we de volgende ochtend naar Mossman Gorge. Een waterval gelegen in het zuidelijke deel van de Daintree. Het Daintree regenwoud is vrij uniek omdat het in Cape Tribulation overgaat in de zee (en je daar dus mangrove bossen hebt.) Wij besloten er de Dreamtime Legend Walk te doen: samen op stap door het regenwoud met een echte aboriginal. We hadden geluk, want blijkbaar waren we de enigen die de tour geboekt hadden, waardoor we dus een privétour kregen. Nadeel aan de Mossman Gorge bezoeken tijdens het regenseizoen? De oom van de aboriginal die normaal gezien in typische klederdracht (lees: naakt en beschilderd) tevoorschijn komt in het midden van de wandeling om ons een dreamtime verhaal te vertellen… vond het te nat en besloot dus om niet op te dagen. Gelukkig wist onze gids ook nog enkele aboriginal dreamtime verhalen van zijn stam, de Kuku Yalanji . Zoals het ontstaan van de aarde en de dieren door de regenboogslang. Alsook een verhaal over een gebergte in de buurt. Hij toonde ons ook welke wapens de aboriginals gebruikten, hoe ze overleefden, hoe ze leefden, hoe ze shampoo maakten van bladeren, hoe ze zich beschilderden (en welke betekenis dit had), … Het was erg mooi om hem te horen praten, vooral omdat hij als kleine jongen nog zorgeloos door dezelfde bossen had gewandeld met zijn grootvader. Het pad die we namen werd al eeuwen bewandeld door zijn familie. Tenminste, in het droogseizoen. Aboriginals zijn nomaden en trekken dus rond volgens de seizoenen. Onze gids vond het dan ook jammer dat hij ons niet meer kon vertellen over sommige bomen en hun vruchten, omdat hij normaal gezien niet tijdens het regenseizoen in het regenwoud te vinden is. Dan trekt zijn familie in principe naar de kust waar ze dan vooral leven van de visvangst. Niettemin vond ik het heel interessant, en heb ik zelfs een paar trucjes geleerd om te overleven in dergelijk regenwoud.

Wat me het meest is bij gebleven is hoe de aboriginal in zijn taal steeds de geesten in het bos toesprak en ons ook ‘voorstelde’ aan de geesten. Hij zei dat dit telkens opnieuw nodig was wanneer men een ander territorium betreed. De aboriginals bestonden vroeger uit meer dan honderden stammen en spraken bovendien allemaal een andere taal. Onze gids sprak van wel 200 talen. Zijn grootvader was een belangrijk man en beheerste zo’n 11 talen. Onze gids kan er nog 6. Hij spreekt ook zijn taal met zijn kinderen, maar het is maar de vraag hoeveel talen zij nog zullen kunnen spreken. Een ander iets wat onze gids ons herhaaldelijk zei: “Only take what you need.” Hier gaf hij natuurlijk kritiek op onze grote supermarkten die bovendien vaak een overschot hebben. De aboriginals namen altijd enkel hetgeen ze nodig hadden.

Een ander nadeel van ons bezoek aan de Mossman Gorge tijdens het regenseizoen was dat we jammer genoeg geen duik konden nemen in de Mossman rivier. Het water stond te hoog en de stroming was te sterk. Jammer! Het was anders warm genoeg.

In de namiddag trokken we terug richting Cairns om de huurwagen terug in te leveren. Daar kregen we een excellente service. Toen het huurwagenbedrijf zag hoe gepakt en gezakt we waren, waren ze zelf zo vriendelijk om ons te droppen bij onze eerste hostel tijdens onze trip: YHA Cairns. BB wou graag een privékamer, waardoor we extra verwend werden met handdoeken en zeep op de kamer. De YHA in Cairns was echt een gezellige hostel met leuk zwembad en erg mooie faciliteiten zoals keuken en waskamer.

Snel gingen we in de buurt nog een hapje spaghetti bolognaise eten en dan zo vlug mogelijk in bed. De volgende ochtend was weer vroeg opstaan opdat we de Greyhound konden nemen. De Greyhound is een fancy coachbus met luxueuze leren zetels, usb-stekkers en soms zelfs met wifi aan boord! De Greyhound rijdt door heel Australië en biedt interessante pakketten aan om down under te doorkruisen. Zo kochten wij een 2500km-pass. Want het zou niet de laatste keer zijn dat we de Greyhound zouden nemen!