Donderdag 27 februari was het dan weer zover: back on the road met de Greyhound bus. We verlieten Magnetic Island in de namiddag en kwamen rond 19u aan in Airlie Beach.
Onze hostel was slechts een tiental minuutjes lopen van onze busstop, maar gezien we nogal zwaar geladen waren, was het een gesleur van jewelste. Opgelucht kwamen we in onze YHA aan. Alle hostels in Airlie Beach liggen vlak bij elkaar in de Main Street: Shute Harbour Road. Wie van feesten houdt is hier aan het juiste adres: grootse pubs wisselen de hostels, leuke winkeltjes en restaurants af. De pubs spelen goed in op de vooral jeugdige backpackers met live muziek, quiz-avonden en goedkope maaltijden vergezeld met een pint.
Ook wij besloten op onze eerste avond een lekkere spaghetti bolognaise met een ciderbier te drinken in een pub. Heel gezellige sfeer! Leuke muziek, alsook overal tv’s waar de mannen hun cricketmatch op konden volgen.
Airlie Beach is dé uitvalsbasis om naar de Whitsundays te gaan. De Whitsundays is een eilandengroep dat vooral bekend staat om Whitehaven Beach met – ra,ra,ra – zand witter dan wit. Er zijn ook enkele luxeresort-eilanden te vinden die je enkel kan bereiken per vliegtuig (eerder privéjet), zoals bijvoorbeeld Hayman Island. Heel wat mensen verblijven ook op Daydream Island of het iets goedkopere Hamilton Island. Maar Airlie Beach is net dat tikkeltje goedkoper. Oorspronkelijk hadden we het plan om zowel op vrijdag als op zaterdag de eilanden te verkennen. Helaas waren er heel wat problemen met onze boekingen. Dit door het laagseizoen (en het jaarlijkse onderhoud van de schepen) alsook het feit dat er enkele weken voordien een cycloon gepasseerd was waardoor heel wat bedrijven blijkbaar terug op hun plooi moesten komen. Gelukkig lukte het ons om uiteindelijk 1 tour te versieren naar Whitehaven Beach op zaterdag.
Vrijdag bleven we dus nog aan land in Airlie Beach. ‘s Morgens genoten we van een typisch Australisch ontbijt gemaakt voor koningen. Nadien trokken we naar het winkelcentrum in de buurt. Nee, helaas niet om te shoppen, hoewel er ook veel geld uitgegeven werd. BB en ik hadden intussen al heel wat souvenirs verzameld en daarnaast beseften we ook dat we beiden meer gepakt hadden dan nodig was. Daarop besloten we dus om een pakket huiswaarts te sturen. Via sea mail gaat je post per schip weer naar huis. Nadeel is dat het zo’n 2 à 3 maanden onderweg is. Air Mail duurt gemiddeld zo’n 2 weken. Voordeel van Sea Mail is echter dat het de helft van de prijs is. Al was zo’n 10kg al iets over de $100. Trouwens opvallend aan veel postkantoren in Australië is dat het eigenlijk best gezellige winkeltjes zijn! Vaak verkopen ze heel wat bureaumateriaal, kinderboeken, leuke cadeautjes of spelen ze zelfs in op het seizoen en verkopen ze tijdens de zomer bijvoorbeeld picknicksets!
Nadat we ons niet alleen lichter voelden op onze rug, maar dus ook in onze portemonnee, gingen we terug naar de ‘Main Street’ van Airlie Beach. In één van de leuke winkeltjes ging BB daar vlijtig aan het passen en probeerde ik haar bij te staan met raad en daad. Na een stuk of 20 dingen gepast te hebben en eindelijk met een stuk voor de kassa te staan, besefte ik plots dat ik m’n zonnebril verloren was. Ik was er 100% van overtuigd dat ik hem op had toen ik de winkel binnen liep. Ik kon me echter niet meer herinneren dat ik iets had horen vallen. Algauw gingen BB, de winkeluitbaatster en ik op de knieën en kropen over de grond op zoek naar mijn bril. Niets te vinden! BB ging er meteen van uit dat een andere klant m’n zonnebril zal gevonden hebben en deze meegenomen had. Er waren echter maar weinig klanten binnen geweest, waardoor dit verhaal me toch wel sterk leek. Ik liet mijn telefoonnummer achter bij de uitbaatster, in de hoop dat mijn bril nog boven water zou komen. Mijn zonnebril is namelijk niet de goedkoopste omdat deze glazen op sterkte heeft. Teleurgesteld bij het idee dat iemand anders hem zou hebben meegenomen probeerde ik toch positief te blijven en dacht ik al na over een nieuwe zonnebril.
Ondanks het feit dat we in het stadje ‘Airlie Beach’ waren, was er niet veel ‘beach’ te ontdekken in Airlie Beach. Net zoals Cairns heeft Airlie Beach dit echter slim aangepakt door te zorgen voor een prachtige lagune waar je veilig kan zonnen en baden.
Al is het helaas typisch voor mij dat wanneer ik plan om lekker te zonnen… Er algauw een massa wolken voor de zon komen. Na een paar uur kwamen ook de regendruppels, waarop we terug richting onze hostel vluchtten. Vlak naast onze hostel haalden we ‘s avonds bij Noodle and Rice lekkere noodles en rijst (duh!) dat we gezellig verorberden met onze cider die we bij de drive-in bottleshop gehaald hadden (een idee voor België?)
Aan de picknicktafel buiten op de koer van onze hostel werden we vergezeld door andere backpackers. Hoewel je na een tijdje vaak dezelfde verhalen hoort en elke conversatie begint met “Where are you from?” (en je bij ons land er vaak eerst nog de kaart moet bijhalen…) Blijft het best leuk om andere mensen hun avonturen te horen. Sommigen gaan in een sneltempo van 2 weken door Australië, terwijl anderen er al jaren rondhangen.
Zaterdag vroeg in de ochtend werden we opgepikt door een shuttle dat ons naar de Abel Point haven bracht. Daar wachtte ons een grote catamaran van Cruise Whitsundays ons op. Wij gingen voor een hele dag naar Whitehaven Beach, maar er waren ook mensen die opteerden voor een halve dag (wat uiteindelijk neer komt op zo’n 2uurtjes aan het strand spenderen.) Vanuit Abel Point Marina trokken we eerst naar Daydream Island. Ook hier gingen enkele mensen van boord, alsook aan boord. Na Daydream Island legden we aan bij het populaire Hamilton Island dat onder andere opvallend meer hoogbouw had dan Daydream Island en er ook veel drukker (lees: ‘toeristischer’) uit zag. Opnieuw gingen er heel wat mensen van en aan boord. Nadien zetten we eindelijk koers naar Whitehaven Beach. Mensen die enkel een halve dag geboekt hadden, werden gewoon op het strand gedropt. Door de volle maan en het hoogtij was er in de ochtend echter nog niet veel strand te bespeuren.
Wij kregen gelukkig een gids aangewezen en elk een kleine koeltas in de hand gedrukt waar onze lunch en enkele snacks in bewaard werden. Nog maar net aan land op Whitehaven Beach leidde onze gids ons naar een kleine vissersboot. Met een kleine groep van zo’n tiental mensen was het plots stukken gezelliger en leek onze uitstap pas echt te beginnen. De vissersboot bracht ons naar de andere kant van het eiland waar onze gids ons naar de Hill Inlit lookout bracht. Onderweg vertelde hij ons over de beplanting en de oorspronkelijke bewoners: de Ngaro (aboriginals). Hij had duidelijk veel ontzag voor hun manier van leven. Zo liep hij zelf de hele tijd op blote voeten en liet hij aan de ‘spirits’ weten dat hij er was door de bomen aan te raken. (Om maar te zwijgen van zijn gevloek op mediageile mensen en dingen zoals Facebook.) Eenmaal boven genoten we van een prachtig uitzicht over Whitsunday Island en konden we een picture-postcard-perfect maken om thuis iedereen jaloers te maken. Wist je trouwens dat Het Nieuwsblad in maart Whitehaven Beach op nr.5 plaatste in de top 10 mooiste stranden ter wereld? Er zijn niet veel mensen die überhaupt kunnen zeggen dat ze ook maar één van die stranden in dat lijstje bezocht hebben. So, win win for me!
Niet lang nadat we met een open mond stonden te staren naar Whitsunday Island kropen we opnieuw de vissersboot in en genoten we van het ritje terug naar het strand. Intussen was het getij al iets meer gezakt waardoor we meer te zien kregen van het witte zand. En echt, de naam van het strand liegt er niet om. Witter zand dan dit bestaat niet. Om nog maar te zwijgen van de mooie kleuren azuurblauw waar de zee uit bestaat. Dit is inderdaad de hemel. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat er heel wat mensen hier hun huwelijksreis doorbrengen. De halve-dagjesmensen waren intussen alweer opgepikt door een boot waardoor we het strand voor ons alleen hadden. We genoten van onze uitstekende frisse lunch, het zand tussen onze tenen en de blauwe lucht… Of was het zee?
In de namiddag werden we opnieuw opgepikt door onze gids met het vissersbootje en bracht hij ons naar een goede snorkelplaats… In principe, als er geen volle maan is… En als er niet een paar weken voordien een cycloon gepasseerd was. Dit zorgde niet alleen voor heel wat hout, zeewier en andere dingen op het strand, maar dit zorgde er helaas ook voor dat het water heel troebel was. Van het beetje dat ik kon zien, vermoed ik wel dat er prachtig koraal te zien was en leuke anemoonvisjes. Helaas voor ons was het dus niet helder genoeg. Gelukkig hadden we in Cairns al goed kunnen snorkelen, niettemin waren we toch een beetje teleurgesteld.
Lang bleven we dan ook niet hangen, gezien er niet veel te zien was, waarop we terug naar Whitehaven Beach trokken. Inmiddels waren daar andere halve-dagtoeristen te vinden, alsook mensen van andere tours. Door het laagtij werd het overigens een heel avontuur om terug aan boord te gaan van de grote catamaran. We werden via een soort overzet terug naar de catamaran gebracht waarbij het best spannend was om over te stappen!
Eenmaal aan boord keek ik tevreden terug op Whitehaven Beach en dacht aan de prachtige dag die we er beleefd hadden. Wat is er mooier dan dit? Ik kon er moeilijk genoeg van krijgen.
Op de terugweg passeerden we opnieuw Hamilton Island en Daydream Island waar heel wat mensen gedropt werden. Terwijl de zon onder ging viel ik zowaar in slaap op de rustige boottrip terug naar ‘huis’.
Ondanks het feit dat we al officieel uitgecheckt waren konden we gelukkig nog gebruik maken van alle faciliteiten in onze hostel. We namen er nog een verfrissende douche, aten ons restje noodles op die we in de keuken in een koelkast hadden bewaard en we doodden de tijd door wat tv te kijken of op het internet te surfen. Diezelfde avond laat (om 23.55u) zouden we namelijk onze reis weer verder zetten en opnieuw de Greyhound bus nemen.
Na een hele nacht rijden kwamen we de volgende ochtend aan in Agnes Water. Ook gekend als ‘Town of 1770’. Maar dat is voor een volgende keer 😉
goeiereis.wordpress.com 